Het WK XCE waar Jay al maanden naar uitkeek. Speciaal rust in juni ingelast om dan op te bouwen en in topvorm te zijn op 23 augustus voor het WK. Alles liept perfect zoals ik het zelf wou. Maar eind juli kwam door de 2de corona een uitstel van het WK naar 25 oktober. Snel de planning omdraaien en volop werken richting 25 oktober.
Jay had het geluk om al eens kennis te maken met de locatie en ondergrond via een fotoshoot van TREK eind juli. Hij wist perfect wat er te wachten stond en wist door de kaart van het parcours te bekijken dat het echt wel iets voor hem ging zijn. Met veel enthousiasme en motivatie werkte hij de voorbije weken zijn trainingen af.

Het regende het grote deel van de voormiddag in Leuven waardoor het Laduezeplein werd omgetoverd tot een glad parcours. Tijdens de verkenning werd dit ook duidelijk. Maar dit maakte dat Jay nog meer zin had omwille van zijn kunnen weet hij dat hoe technischer en stuurvaardiger het wordt hoe beter voor hem. Over het gladde parcours zette Jay een mooie 5de tijd neer waar hij zeer tevreden mee was ondanks een paar minifoutjes die altijd kunnen voorkomen in de tijdrit.

Nadat de TV uitzending begon https://fb.watch/1mwufygAos/ (die u hier kan herbekijken)
stond Jay aan de start van de kwartfinales. Tegen landgenoot Arne Janssens- Quentin Schrotzenberger en Killian Demangeon. Van Quentin was het zeker opletten. In de start slipte Jay 2 keer door op de gladde ondergrond waardoor hij in 4de positie begon aan de heat. Maar na 2de bocht zag hij een opening en begon hijin mijn inhaalrace. In de 2de bocht kon hij direct een positie opschuiven en net voor de Redbull Curve nog een plaats waardoor hij veilig op plek 2 zat. Samen met Quentin controleerden ze samen de heat verder en gingen zedoor naar de halve finales.

De halve finales. Jay in de Franse sandwich. Jay moest het opnemen tegen 3 Franse renners. Titouan Perrin Ganier, Lorenzo Serres en Quentin Schrotzenberger. Maar hij wou er alles uithalen. Hij slipte weer door met zijn achterwiel bij de start zoals velen dit voorhadden. Vechtend voor elke positie kon hij de 2de ronde aanvatten als 3de en wou hij nog proberen ergens een aanval in te zetten maar in de 2de bocht werd Jay door Quentin in de hekkens geduwd waar hij gelukkig zich kon in rechthouden maar de heat was over en uit. Uitgeschakeld maar wel geplaatst voor de kleine finale voor plek 5.

In de kleine finale wou Jay echt 5de worden voor eigen volk. Na een fenomenale start waar ze met 4 de bocht in gingen en hij als eerste uit de bocht kwam was het nu zolang mogelijk de koppositie proberen te behouden. Dat lukte Jay heel goed. Het ging uitkomen met Mathis Azzaro in een sprint. Jay's wiel slipte terug van de volle kracht en gaf alles top op de meet en verloor nipt de sprint voor de 5de plek.

Maar wat een WK. Jay is heel tevreden met zijn 6de plek. Benen voelden goed maar konden beter en hij heeft er alles uitgegeven wat hij kon. Superblij om zo het seizoen af te sluiten na een speciaal jaar waar vele wedstrijden werden geschrapt. Nu komt er een klein pauze alvorens aan het werk te gaan voor 2021.  Aan zin en motivatie is er alvast geen gebrek.

Meer foto's vindt u hier.
Foto's door Patje Cosyn, Photopress, Cyclingfoto's, Theo Becerra

Na lang wachten mochten we onze bolides terug van stal halen voor de 2de XCE van het seizoen en direct een Europees kampioenschap. De prachtige Zwitserse bergen waren het decor voor de 2020 editie. Die zeker een mooi editie ging worden. Een prachtig parcours dat Jay heel goed lag en hij had er zeker heel veel zin in. Het was een heel technisch parcours  met redelijk wat hoogteverschil maar wel met wel weinig oversteek plaatsen. Het ging dus een zware opdracht worden.

De tijdrit zelf vond hij niet goed gaan. 12de tijd was niet wat hij wou. Hoe beter je tijdrit hoe beter je reeks kan zijn. Hij was zeker diep gegaan in zijn tijdrit want hij had goed last van een  astma-aanval die hij kreeg. Gelukkig had hij voelde tijd om te recupereren en ademhalingsoefeninningen te doen om zijn longen tot rust te laten komen.

Hoe beter je tijdrit hoe beter je reeks kan zijn. Maar op kampioenschappen zijn alle reeksen hard en zwaar. In de kwartfinales was de start cruciaal. Jay startte heel goed en ging in duel met Mirko voor de 2de plek in de startklim. Jay kon net niet passeren en zat 3de. Hij probeerde meermaals maar kon niet over Mirko geraken. Hugo Briatta won de reeks voor Mirko tabacchi. Jay werd 3de in zijn reeks en werd zo uitgeschakeld. Met zo een mooi parcours en heel veel zin was hij toch wel wat ontgoocheld met zijn 12de plaats algemeen op het Europees.  Maar het gevoel zat zeker goed en volgende zondag is er een nieuw kampioenschap in Leuven. In  Leuven strijden de XCE renners voor de wereldtitel. Op naar volgende zondag.

https://www.vojomag.nl/news/ek-xce-monte-tamaro-zilver-voor-jeroen-van-eck/

It's all in the mind and spirit

Al vanaf mijn vroege jeugd was ik geïnteresseerd in fietsen. Mijn vader was amateur-wielrenner, dus ik was meteen een grote fan en wilde niets anders doen. Anders dan hij wilde ik gaan mountainbiken in plaats van wegwedstrijden rijden. Onze tuin was één grote speeltuin met sprongen en paden en onze straat was één grote mountainbikeroute.

Kort nadat ik mijn eerste mountainbike had, begon ik met koersen op de weg. Ik was niet geïnteresseerd in wegwedstrijden, maar toen de winter kwam en er een paar mountainbike-races waren, werd ik meteen een grote fan. Ik won mijn eerste mountainbikewedstrijd en was op slag verliefd.
 
Toen ik 12 jaar was werd ik 2de  op het Belgisch Kampioenschap Cross Country (XCO). Een grote stap voor mij naar de nationale selectie waar ik dankzij Laurent Saublens veel mooie ervaringen heb opgedaan en super veel heb geleerd. Dankzij zijn technische trainingen heb ik de skills geleerd die je nodig hebt om heel goed je fiets onder controle te hebben.

Maar daarna nam mijn leven een andere wending. Ik had gezondheidsproblemen en ik wist niet waar het vandaan kwam. Na lang zoeken stelde mijn sportarts bij mij astma vast. Maar zijn diagnose was niet compleet omdat ik tijdens mountainbikewedstrijden steeds veel problemen had. Toen ontmoette ik uiteindelijk de longarts Dr. Colle, die mij de juiste diagnose gaf; astma en geen inspanningsastma. Hij heeft mijn medicatie geperfectioneerd. Nadat ik beter had leren ademen, de juiste medicatie op punt stond en de juiste manier had gevonden om me op te warmen, begon ik na een paar jaar terug beter te rijden.
 
Ik leerde ook mijn lichaam beter kennen. "Hoe kan ik een astma-aanval tijdens de wedstrijd voorkomen? Welke ademhalingsoefeningen kunnen mij helpen voor een aanval, maar ook tijdens de aanval en daarna?" Veel vragen ... vele antwoorden die ik in de loop der jaren heb geleerd.
 
Hoe ver ik ook stond in de start, ik kon altijd een goede start maken bij cross country competities. Dat was altijd heel bijzonder. Ik kon een goede eerste ronde maken, maar door een astma-aanval had ik altijd een kleine of grote terugval. De triggers waren voornamelijk stof of extreme warmte. Het belangrijkste waar ik aan dacht was mijn geweldige start!
 
Toen ik XC Eliminator ontdekte, een eliminatiesprintrace, wilde ik dit meteen proberen. Het was een grote stap van Belgisch naar internationaal niveau. Maar waarom zou je jouw dromen niet volgen? Op 19-jarige leeftijd deed ik mee aan mijn eerste internationale wedstrijd in Waregem (België). Met sterke jongens aan de start werd ik meteen 6de . Wauw! Ik kon niet geloven dat ik dit deed! Ik was zo blij en vanaf dat moment ben ik me gaan focussen op XCE.

Helaas maakte ik een grote, bijna dodelijke crash op het Belgisch kampioenschap in Gent in 2014. Ik voelde me die dag ongelooflijk sterk. Wat jammer. Ik had één harde component, de Belgische-wereldkampioen, maar je moet altijd uit je eigen kracht gaan en ik wilde zo hard winnen ... Zware val… Game over.

De XCE World Cup-races stopten in 2015 en 2016, maar er waren nog een paar internationale XCE-races. Ik heb het gecombineerd met enkele XCO-races en ook 3- en 6-uurs races. In 2017 maakte ik mijn debuut op de Wereldbeker-races die terugkwamen.

In de daaropvolgende jaren heb ik een grote stap voorwaarts gemaakt in eliminatorraces, waardoor ik tweede werd in de nationale XCE en een aantal podiumplaatsen behaalde in de World Cups. Mijn 5e plaats op het Europees kampioenschap in 2018 was een droom die uitkwam. Mijn eerste Europees kampioenschap en zo'n goed resultaat, zeker als ik terugkijk naar waar ik vandaan kom. Ik ben nog steeds erg trots op de manier waarop ik het heb gedaan. Geloof altijd in jezelf en geef nooit op! Dat toonde mijn 9e plaats op het WK in 2019.
 
Astma maakte het soms moeilijk, maar ik verloor nooit noch de moed noch de hoop. Blijf gewoon in jezelf geloven, hard werken en geef niet op! Met astma kun je ook op een hoog niveau sporten. Als je in jezelf gelooft en een goed team van ouders, vrienden, dokters om je heen hebt, kun je echt ver komen! Probeer het gewoon! Morgen is steeds een nieuwe dag met nieuwe kansen! #astmapower

Ik heb de wedstrijden altijd gecombineerd met mijn studies. In 2018 heb ik mijn bachelor afgerond als Product Designer in Engineering en in 2019 als Designer in Shape design. Waar ik ook heel trots op ben. Mijn studies zijn altijd de belangrijkste dingen in mijn leven geweest. Dat heb ik van mijn ouders geleerd! Een diploma is het belangrijkste dat iedereen moet hebben, vind ik.
 
Dus jongens, geef onderwijs en leerkansen niet op en ga ervoor. Zoek een goede balans. Astma hebben is geen groot nadeel. Integendeel, het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Je kunt ook een geweldige atleet zijn met astma!
 
Mijn volgende doel is om een ​​professionele atleet te worden in XCE. Ik wil dit creëren met een omgeving waarin ik me 100% kan focussen op mountainbiken XC Eliminator. Het zou een droom zijn die uitkomt! Ik volg  en geloof mijn dromen om ze waar te maken.
 
Jay Bytebier

Mooi weertje vandaag in Pepingen.
In de start goed mee vertrokken maar na een halve ronde voelde ik mijn longen moeilijk doen. Ik had nochtans intensief opgewarmd omdat ik weet dat stof en bepaalde bloesems niet direct de vrienden van mijn lichaam zijn.
Plots ging het geen meter meer vooruit en kon ik niet anders dan mijn tempo zoeken en de slijmproppen uitspuwen en proberen weg te krijgen via drinken. Ik was zo teleurgesteld.
Pepingen is een zwaar intervalparcours dus dan word je extra afgestraft als je lijf niet mee wil.
Broer en mama bleven me aanmoedigen omdat ze weten dat ik over die drempel heen moet en dat doet deugd. Na 3 ronden voelde ik dat ik in de refractaire periode kwam en terug voldoende zuurstof in mijn benen kreeg. Van dan af ben ik doorgegaan. Helaas dan waren de vogels gaan vliegen en lukte het wel om nog wat op te schuiven maar kon ik onmogelijk het gat nog dichten op de eersten.
Ik werd 11de algemeen beloften/elites en 5de belofte.
Eigenlijk zou ik blij moeten zijn, maar dit ben ik ergens niet want ik kan me vaak niet echt meten met de rest. Dit is frustrerend.