 In de opwarming voelde ik me nochtans goed. Ik had er ook heel veel zin in. Houffa is een plek waar ik heel graag rijd. 3 minuten voor de start kreeg ik buikkrampen. Dit deed me even denken aan Malmédy, een paar jaar geleden waar ik toen noodgedwongen moest stoppen tijdens de wedstrijd.
In de eerste ronde zat ik rond 15 de stek en dacht ik dat het wel zou overgaan, maar al vlug voelde ik dat dit niet zo was. Mijn maag deed pijn, mijn darmen rommelden en al het stof er op de koop toe bij, deden me vierkant draaien. Op het einde viel ik nog lelijk ook waarbij ik mijn rechter bovenarm vreselijk pijn deed. Ondertussen weet ik dat mijn vermoeden klopt en dat ik een spierscheur heb. De pech blijft me dit seizoen toch wel achtervolgen... Jammer...😞
0 Comments
 Vannacht gutste de regen met bakken uit de lucht en stond er een krachtige wind. Daarvan was niks te merken in het prachtige bos van Erezée.
Een hoogstaand technisch parcours waar ik me helemaal in vond. Vandaag had ik niets te winnen maar ook helemaal niets meer te verliezen. Ik heb al lang geleerd om af en toe mijn knop te moeten omdraaien. Je krijgt me niet meer zo vlug uit mijn doen. Ik weet wat ik wil en waar ik naartoe leef. Dit maakte het koersen vandaag o zo gemakkelijk. Vandaag goh, mijn eerste slechtste start ooit. Dit deed ik nog nooit. Ik schoot uit mijn klikpedaal en wat later schoof ik weg op een wortel. Ik begon aan de klimmen als bijna laatste, vertelde mama achteraf. Maar geen nood en helemaal geen paniek... Beetje bij beetje kon ik wel mooi opschuiven. Maar dan vergat ik te eten en ben ik toch wel even geparkeerd. Eigen schuld... Rondes verkeerd geteld. Toch nog mooie laatste ronde maar niets meer om uit te blinken, wel om iets aan over te houden in 'weten'. Mentaal dik in orde en fysiek alsmaar beter met dank aan Atalanta coaching en begeleiding. Dikke merci allemaal voor de steun en het vele supporteren. Een menigte van 130 renners gingen van start te Borsbeke. Er werd van in het begin enorm aan de boom geschud en elke ronde vielen renners af. Het was van groot belang om zo ver mogelijk vooraan mee te rijden zodat je niet uit het peloton geschud werd.
Een renner reed me ergens in het begin van de wedstrijd aan en viel. Ik kon mijn evenwicht terug vinden maar kwam daarbij onder de shifter van de renner naast me terecht. Ik wist onmiddellijk dat dit niet OK was. Ik voelde een brandende pijn aan mijn linkerhand maar wist niet wat er precies scheelde. Gelukkig had ik, op aanraden van mijn broer, handschoenen aan gedaan. Anders was het erger geweest. Naar het einde toe telde ik de klimmen echt af maar de adrenaline die door mijn lijf liep, hielp me op de been. Na de wedstrijd kreeg ik mijn handschoen niet goed uit en bleek het bloed uit de lelijke snee al gestold. Na controle een flinke kneuzing, die ik tijdens het trainen toch wel behoorlijk voel, maar gelukkig niets gebroken of gebarsten. Zonder handschoenen aan, was een ander paar mouwen geweest. Maar goed, alles OK. Komend weekend ga ik met mijn collega-renners, waarmee ik de 3-uren race won te Kessel vorig jaar, naar het huisje Haus Lela te Born (Amel) - onze hoofdprijs- genieten en trainen voor het BK. Vandaag nog een beetje snelheid en wedstrijdritme bijkweken. Een massa renners aan de start. Zoals dinsdag goed mee vooraan. Conditie zit echt wel goed. Er werd ongelooflijk hard gereden en een aantal moesten reeds van in het begin afhaken. Soms was het echt sterven op de fiets. Na halfweg koers reed een bende van ons weg. Toen begon het peloton in stukken te breken. Juist op het moment dat ik me terug op kop zet en wil doortrekken, voel ik aan mijn fiets dat iets niet klopt. Ik kijk naar mijn voorwiel en zie dat het slaat. Spaak los. Einde wedstrijd. Met de 'bezemwagen' tot aan de camionet. Weeral pech, dat maakt me echt pissed off. Wiel afgegeven bij Fietsen Van den Hauwe en met de bike naar huis gereden samen met ons pa. Colère is er ondertussen uitgereden. Volgende week rijd ik te Borstbeke. Laat ons hopen dat de Wet van Murhpy me nu eindelijk met rust laat. :)  |